Eén recensie in De Standaard volstond om de debuutroman van MS tot bestseller bij bol.com te katapulteren. “Het plot kent een verrassende wending, de elsschottiaanse stijl en de bijwijlen grimmige sfeer die doet denken aan ‘Lijmen/Het Been’ maken van deze roman een echte pageturner. De dialogen lijken recht uit de pen van een onderzoeksjournalist te komen die de smeuïge praktijken van de lokale politiek aan de kaak stelt. De literaire kwaliteiten zijn onbetwistbaar, vraag blijft of dit boek onder de fictie of de non-fictie gecatalogeerd moet worden.”
Het liet de burgemeester niet los. Hoe kon een debuutroman waarin hij het hoofdpersonage is, op slag op nummer één staan?
Voor het eerst stapte hij de lokale boekenwinkel binnen om het boek te kopen. De uitbaatster zocht op titel en auteur, maar wist alleen droog te melden dat het niet in op voorraad was en ook niet in de catalogus van de winkelketen stond.
(Hij had het pand maar net gerenoveerd en verhuurd aan een keten die zich profileert als boekhandel maar vooral winst haalt uit de verkoop van sigaretten en loterijproducten – kortom een goede huurder. Beter een goede huurder dan een insolvabele idealist.)
Dat de burgemeester een mooi parcours had gelopen bij E34 Mode – voor die de concurrentie moest laten voorgaan met de webshops – was algemeen geweten. Dat hij via diverse obscure vennootschappen het halve winkelpatrimonium van het dorp bezat, was alleen voor insiders en de abonnees van het Belgisch Staatsblad bekend.
Ook zijn hautaine houding tegenover de huurders in volle coronacrisis bleef onder de radar van de pers.
Eén enkele pseudojournalist had het reilen en zeilen van de burgemeester al op een kritische, zij het linkse, website gepubliceerd. Achtenzestig keer gelezen, vier maal gedeeld. Als onafhankelijk online medium overleven in deze polariserende mediamaatschappij is bijna onmogelijk voor nieuwssites zonder advertenties en met weinig lezers.
Begin april 2020 was er een korte conversatie, in volle lockdown.
“Als je mijn huurovereenkomst niet herziet breng ik het naar buiten. Het hele #metoo-verhaal. ”
“Als je denkt dat je indruk op me maakt, weet dat het me koud laat. Alle huurcontracten zijn geregistreerd, zonder bijzondere clausules.”
Dit korte telefoongesprek kwam even in hem op. Hij vond niet dat hij avances had gemaakt, zij was het net die hem had verleid en zo een korting op de huur had bedongen.
Zo snel als deze gedachte in zijn hoofd was opgekomen, verdween die ook.
Nu de roman er was, leek iedereen wel geïnteresseerd in de burgemeester en zijn dorp. Was het echt een roman of eerder een afrekening? In ieder geval stond het boek op nummer één zonder dat er een boekvoorstelling was geweest, zonder één enkele leesclub in de bibliotheken, culturele centra of via live-chat.
In de lokale bibliotheek, die al jaren huisde in een afgeleefd pand, en waar de burgemeester in de jongste gemeenteraad de beslissing had kunnen doordrukken voor een verhuis naar een nieuw – weliswaar duurder pand (uit zijn portefeuille), was het boek wel beleverd, maar niet via het centrale kanaal. Bovendien was het daarna onmiddellijk uitgeleend. Omwille van de privacy kon de bibliothecaris onmogelijk zeggen aan wie.
MS wist dat hij een bijzonder debuut had geschreven. Tientallen uitgeverijen had hij gecontacteerd, althans in zijn hoofd, want tot actie kwam hij niet. In eigen beheer zou hij het uitgeven, zonder bemoeienissen of afwijzingen van redacteurs die beter zijn in lezen dan in schrijven. Een bevriende bourgondische journalist bij de krant had hij kunnen overtuigen om zijn recensie integraal over te nemen en te publiceren in de letterenbijlage op vrijdag.
Geld zou de rest doen.
De auteur schreef nog een kort bericht naar de burgemeester.
“Ik heb je de naar best vermogen opgevoed. Je hebt een rijke carrière gehad en veel geld verdiend. Mijn laatste wens was om een boek te schrijven over jouw leven: leeg. En ik heb tweehonderdzeventachtig lege bladzijden geschreven. Vijfenveertigduizend exemplaren heb ik zelf gekocht.”
